فلسفه پارکور
پارکور يک رشتهٔ ورزشي است، اما فلسفهاي با ارزشهاي خاص خود و براي آگاهي از تواناييهاي خويشتن، مبارزه عليه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از يک ورزش و هنر، يک شيوهٔ زندگي کردن و يک فلسفهٔ روزانهاست.
يکي از فلسفههاي اين ورزش، اتکا به تواناييهاي جسمي و ذهني افراد براي کمک کردن به کساني است که در شرايط ويژهاي قرار دارند. به همين دليل است که در اين ورزش خبري از مسابقه و ردهبندي ورزشکاران و غيره نيست، زيرا هر کسي تنها براي خودش و نه براي اثبات برتري خود، تمرين ميکند.
بسياري پس از آشنايي با پارکور، اصول آن را در زندگي خود نيز به کار ميبرند. به کساني که از اصول پارکور در زندگي خود بهره ميبرند «تراسور» گفته ميشود.هنر پشت سر گذاشتن کاراي موانع، با به چالش کشيدن فيزيکي و جسمي خود باعث ميشود که با موقعيتهاي زندگي روزانه آسانتر کنار بياييم. وقتي که يک مانع يا به عبارتي وضعيتي دشوار در زندگي ما پديدار شود، يک تراسور همانگونه که در پارکور ياد گرفته، سريع و کارا بر آن غلبه ميکند و بدون تغيير مسير به راه خود ادامه ميدهد.
جدا از حرفهاي شدن در حرکات، قسمت اصلي آموزش و تمرين صحيح پارکور، توانايي غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگي است، چرا که ابتدا بايد بتوان بر ذهن و تفکر خود چيره شد تا توانايي حرفهاي شدن در پارکور در ما بوجود آيد. کساني که پارکور تمرين نميکنند معمولاً دربارهٔ آين موضوعات چيزي نشنيده يا نديدهاند؛ در صورتي که به گفتهٔ بنيانگذار اين هنر، «فلسفه» جزء دروني پارکور است.
پارکور چه چيزي نيست؟
پارکور حرکات آکروباتيک، بدل کاري، رقص، حرکات احمقانهٔ بدون توجه به عواقب آن و پرشهاي بلند بدون دليل نيست. هم چنين پارکور «حرکتهاي دلخواه» نيست بلکه مجموعهاي از حرکات از پيش تعريف شده و هدفمند است.
در پارکور خبري از مسابقه و کلکل هم نيست. يک کمپين از يکم ماه مه سال 2007 توسط وبگاه رسمي پارکور براي حفاظت از پارکور و فلسفهٔ آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شدهاست. اعضاي اين کمپين اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحريک ميکند که با ديگران براي رضايت تماشاگران يا اثبات برتريهاي خود و يا احيانا سودهاي مالي مبارزه کنند؛ در حالي که در پارکور، افراد در کنار يکديگر و فقط براي خودشان تمرين ميکنند. پس پارکور نميتواند تبديل به يک رشتهٔ مسابقهاي شود، مگر آن که اساس وجودي آن يعني «پرورش خود» ناديده گرفته شود.
توجه داشته باشید که هنگام تمرینات ورزشی، تنفس خود را ریتمیک و از روی نظم کنترل کنید. همچنین دقت کنید که تا حد امکان آرامش را حفظ کنید و از تند نفس کشیدن جلوگیری کنید.
سعی نکنید تا با دهان نفس بکشید. البته برای خارج کردن سریعتر هوا می توانید از دهان استفاده کنید، اما برای کشیدن آن اصلا" از دهان استفاده نکنید. بکارگیری دهان برای عمل دم باعث می شود تا هوا به حجم نامشخص (زیاد) وارد بدن گردد بدن اینکه فیلتر شود. بینی با فیلترهایی که در قسمت ورودی خود دارد، هوای دم را پاک سازی می کند. همچنین بینی با حجم کمتری که دارد باعث می شود تا حجم هوای دم کنترل شده و به مقدار مورد نیاز باشد.
تنفس از دهان باعث خشکی دهان و گلو می شود که این موضوع به خشک شدن آب بدن و کسری انرژی کمک می کند.
روش توصیه شده اینست که دم از راه بینی و بازدم از راه دهان انجام گیرد. در این روش البته بهتر است که هنگام کشیدن هوا، دهان کاملا" بسته باشد. البته روش دم و بازدم از راه بینی بیشتر توصیه می گردد. در این حالت دهان در هر دو حالت (دو و بازدم) کاملا" بسته است.
اما چگونگی تنفس نیز امری بسیار مهم است. برای کشیدن تنفس، نگه داشتن نفس در بدن و بیرون دادن آن مدت زمانی نسبی لازم است تا حرکت ریتمیک حفظ گردد، که این موضوع در هنگام انجام تمرینات امر مهمی است. همانطور که قبلا" نیز اشاره شد، آرامش در تنفس لازم است تا حفظ گردد.
بعد از انجام تمرینات و یا هنگام استراحت بین هر تمرین، سعی کنید تا به صورت عمیق در روش زیر چند مرتبه تنفس کنید:
اگر برای مثال یک ثانیه را صرف کشیدن نفس عمیق می کنید، چهار برابر آنرا (چهار ثانیه) می بایست برای نگه داشتن نفس در بدن صبر کنید. سپس در زمان دوبرابر آن (دو ثانیه) باید نفس را بیرون دهید. این مدت زمانها بستگی به نوع نفس کشیدن شما دارد. اما نسبتها می بایست رعایت شوند. یعنی اگر دم دو ثانیه به طول انجامد، نگه داشتن آن باید هشت ثانیه طول کشد و بازدم نیز چهار ثانیه.
این نوع روش تنفس چه برای کسانی که ورزش می کنند و چه کسانی که نمی کنند، در روز سه مرتبه ده باری توصیه می شود. یعنی ده بار صبح، ده بار عصر و ده با قبل از خواب.
تغذیه نیز نباید فراموش شود. اشخاص ورزشکار می دانند که هنگام ورزش نباید معده یا روده شان پر باشد. چرا که این موضوع به غیر از مشکلاتی که به سلامت انسان وارد می کند، باعث فشار به ریه نیز می شود